Weer samen
Blijf op de hoogte en volg henny
28 November 2018 | Namibië, Kamanjab
Weer samen
Een lange maar voorspoedige vlucht en dan sta ik op het vliegveld van Kaapstad, ik kijk om me heen en ja hoor, daar staat Aad! In onze auto en behendig links rijdend brengt hij ons naar de camping. Aad heeft een Afrikaans huisje ( Rondaval) gehuurd en al onze spullen staan in kratten verdeeld, ik kan mijn spullen er gemakkelijk bij doen en geef de meegenomen radiateur aan aan Gary,de monteur,zodat die nog in de auto kan worden geplaatst. Aad had ook de Afrikaanse kapper bezocht. Dat was een hele ervaring want er komt geen schaar en kam meer aan te pas. Alles met de tondeuse totdat bijna al je haar is verdwenen is en er toch wel grote oren uitkomen. Een nieuw gezicht dus! Gelukkig had ie al een foto gestuurd anders had ik hem niet meer herkend.
We gaan meteen de volgende dag op weg. We doen onderweg boodschappen bij de Spar, mensen spreken ons aan in het Afrikaans. We rijden dorpjes voorbij met namen zoals Goedgevonden, Langewens en Misverstand, je zal er maar wonen. De eerste camping is top, groen gras en een zwembad.
Weer verder via Citrusdal naar Algeria. We gaan off road dus eerst nog wel even lucht uit de banden. De gravel road is goed maar o wat een stof. In Algeria in het nationaal park een wandeling gemaakt naar de waterval, mooie klim omhoog en mooi uitzicht. Op de terugweg ziet Aad een familie bavianen( pa, moe en 2 kleintjes) het pad passeren. En pa staat stil op het pad en kijkt dreigend en agressief. Enig heen en weer bewegen brengt de baviaan dichterbij. Na enige discussie besluiten we om er niet langs te gaan. Terug omhoog en dan via een ander pad naar beneden. Als we dat verder aflopen staat er opeens een mannetje met een verrekijker groter dan hijzelf. Het blijkt de fieldranger te zijn. Hij had gezien dat we terug ophoog liepen en had ook de bavianen gezien, hij was op weg naar ons om te zien of we hulp nodig hadden. Toch fijn om in de gaten te worden gehouden.
We rijden verder over gravelroads en eindelijk weer op een asfalt weg naar Lambertsbaai aan de kust. We staan daar op een caravanpark. Er zijn meerdere kampeerders. Een groep, allemaal met een camper en een mevrouw die de heleboel regelt. Ik mis de camera’s anders wist ik zeker dat ik in een aflevering van” We zijn er bijna “ zat. ‘savonds lekker gegeten in een visrestaurant, ik ben tenslotte jarig. Dank voor alle appjes!
We gaan weer richting het binnenland naar Springbok. We overnachten in het nationaal park en zien daar voor het eerst echte springbokken. We rijden naar Vioolsdrift de laatste plek in Zuid-Afrika. Morgen naar Namibië.
De grensovergang, alle papieren van te voren opgezocht, nette kleren aan en een zonnig gezicht, we zijn er klaar voor! Eerst Zuid Afrika uit, het lijkt eenvoudig maar we moeten eerst naar kantoortje nr. 3, papiertje halen dan naar kantoortje nr. 1 stempel in paspoort dan naar kantoortje nr. 2 voor de auto maar daar hoeven we geen stempel voor te halen blijkt. De auto wordt gecheckt, vooral de inhoud van de koelkast blijkt interessant maar alles wordt goed bevonden. Dan weer in de auto een stukje niemandsland, de rivier over en dan Namibië in. Eerst wegenbelasting betalen, 18 euro dan formulieren invullen voor ons zelf. We moeten de route die we willen gaan doen opnoemen, dan een stempel in het paspoort, dan weer een ander kantoortje voor de auto maar ook hier geen stempel nodig. Wel weer een kijkje in de auto en aandacht voor de koelkast. Maar ook hier alles goed bevonden en we kunnen door. We zijn in Namibië!
De eerste camping is bij een wijnboer, mooie plek met wederom een zwembad. We gaan naar Fish river canyon een mooie kloof, we kunnen er niet wandelen het is er nu te heet. Het is een toeristische plek en er zijn veel bussen met toeristen vooral Duitsers. We overnachten bij een farm guesthouse. De eigenaars , Wally en Meissie, hebben veel te vertellen en houden ons de hele avond gezelschap, we eten apfel strudel en ook die smaakt bij 40 graden. Wally een ingenieur heeft alles self supporting gemaakt en legt Aad uit hoe de hele elektriciteitsvoorziening werkt met de windmolens, zonnepanelen, gel accu’s en hoe je airco moet bouwen. Hij hield niet op met uitleggen.
We rijden door Namibië, vooral eindeloze gravelwegen, we raken gewend aan het stof. Uiteindelijk zijn we in Sessriem, the place to be om de Sossusvlei te zien . Een grote camping en ook hier veel toeristen. We rijden vast naar Death vlei daar moeten we morgenvroeg zijn voor de zonsopgang. Het is goed dat we dat nu al even doen want het laatste stuk is mul zand. De heenweg gaat goed, de terugweg te weinig snelheid en we staan vast. Gelukkig komen er 10 auto's met italianen achter ons aan. Deze hebben veel woorden en gebaren maar dat maakt ons niet uit, in een mum van tijd hebben ze ons er uit getrokken. Nog wat meer spanning uit de banden en we kunnen zelf weer verder. De volgende morgen om half 5 opstaan om als eerste door de poort te gaan en het zelfde stuk weer te rijden. We klimmen de duin genaamd Big Daddy op om de prachtige zonsopgang te zien, een schitterend lijnenspel met zon en schaduw. Terug door het zand loopt de auto nu vlekkeloos.
We rijden verder via Solitaire met de lekkerste appeltaart ooit naar Abibas. We staan op een camping bij een farm. Deze farm heeft 3200 hectare km met zebra’s en koeien. We maken er een flinke wandeling en hebben een prachtig uitzicht over de vallei. Het heeft hier vorige maand flink geregend dus alles is groen.
Dan een lange weg naar Swakopmund aan de kust. Het is er frisjes, 20 graden maar wel even fijn. Het is een Duitse kolonie stad dus s’avonds gegeten bij de biergarten met schnitzels die zoals het hoort in Duitsland , groter zijn als je bord.
We doen boodschappen, het is er erg druk. Iedereen doet boodschappen voor kerst, zelfs het begrip black Friday kennen ze hier. In een outdoorzaak hebben ze Weber bbq’s. Het komt allemaal wat onwerkelijk over en ik moet mijn beeld van Afrika voor als nog bijstellen.
Na een paar dagen rust in Swakopmund via Uis naar Kamanjab. Onderweg veranderd het landschap, wat meer bomen en zo nu en dan een dorpje met inheemse bevolking. Elk dorpje heeft ook een winkeltje, de outlet store, humor. In Kamanjab staan we op een camping van een Belgisch stel. Hier hoeven de mensen die met hun eigen auto komen en een overland reis maken niet te betalen voor de overnachting, wel graag eten in het restaurant. Er wordt een foto van ons en onze auto gemaakt en daarna vereeuwigd in het grote plakboek.
We doen hier een excursie naar een traditioneel dorp van een Himba stam. We ontmoeten Yoemo het stamhoofd en Esther de gids die ons alle tradities uitlegt van het dorp. Er wonen 16 vrouwen en 4 mannen. Yoema heeft 6 vrouwen en is er druk mee om het overzicht te bewaren. Zo leerden we veel over hun gebruiken, hun religie en de bouw van hun hut. Aad was al weer in de weer om met zand , water en stront de houten palen te bekleden. Morgen naar Etosha national park om de big five te spotten.
Groeten uit Namibië, Aad en Henny
P.S. de lezersvraag van vorige keer, is nog niet goed beantwoord. Een antwoord was;, met de schop uitgraven. Helaas komt de potkrik dan niet hoog genoeg.
Een lange maar voorspoedige vlucht en dan sta ik op het vliegveld van Kaapstad, ik kijk om me heen en ja hoor, daar staat Aad! In onze auto en behendig links rijdend brengt hij ons naar de camping. Aad heeft een Afrikaans huisje ( Rondaval) gehuurd en al onze spullen staan in kratten verdeeld, ik kan mijn spullen er gemakkelijk bij doen en geef de meegenomen radiateur aan aan Gary,de monteur,zodat die nog in de auto kan worden geplaatst. Aad had ook de Afrikaanse kapper bezocht. Dat was een hele ervaring want er komt geen schaar en kam meer aan te pas. Alles met de tondeuse totdat bijna al je haar is verdwenen is en er toch wel grote oren uitkomen. Een nieuw gezicht dus! Gelukkig had ie al een foto gestuurd anders had ik hem niet meer herkend.
We gaan meteen de volgende dag op weg. We doen onderweg boodschappen bij de Spar, mensen spreken ons aan in het Afrikaans. We rijden dorpjes voorbij met namen zoals Goedgevonden, Langewens en Misverstand, je zal er maar wonen. De eerste camping is top, groen gras en een zwembad.
Weer verder via Citrusdal naar Algeria. We gaan off road dus eerst nog wel even lucht uit de banden. De gravel road is goed maar o wat een stof. In Algeria in het nationaal park een wandeling gemaakt naar de waterval, mooie klim omhoog en mooi uitzicht. Op de terugweg ziet Aad een familie bavianen( pa, moe en 2 kleintjes) het pad passeren. En pa staat stil op het pad en kijkt dreigend en agressief. Enig heen en weer bewegen brengt de baviaan dichterbij. Na enige discussie besluiten we om er niet langs te gaan. Terug omhoog en dan via een ander pad naar beneden. Als we dat verder aflopen staat er opeens een mannetje met een verrekijker groter dan hijzelf. Het blijkt de fieldranger te zijn. Hij had gezien dat we terug ophoog liepen en had ook de bavianen gezien, hij was op weg naar ons om te zien of we hulp nodig hadden. Toch fijn om in de gaten te worden gehouden.
We rijden verder over gravelroads en eindelijk weer op een asfalt weg naar Lambertsbaai aan de kust. We staan daar op een caravanpark. Er zijn meerdere kampeerders. Een groep, allemaal met een camper en een mevrouw die de heleboel regelt. Ik mis de camera’s anders wist ik zeker dat ik in een aflevering van” We zijn er bijna “ zat. ‘savonds lekker gegeten in een visrestaurant, ik ben tenslotte jarig. Dank voor alle appjes!
We gaan weer richting het binnenland naar Springbok. We overnachten in het nationaal park en zien daar voor het eerst echte springbokken. We rijden naar Vioolsdrift de laatste plek in Zuid-Afrika. Morgen naar Namibië.
De grensovergang, alle papieren van te voren opgezocht, nette kleren aan en een zonnig gezicht, we zijn er klaar voor! Eerst Zuid Afrika uit, het lijkt eenvoudig maar we moeten eerst naar kantoortje nr. 3, papiertje halen dan naar kantoortje nr. 1 stempel in paspoort dan naar kantoortje nr. 2 voor de auto maar daar hoeven we geen stempel voor te halen blijkt. De auto wordt gecheckt, vooral de inhoud van de koelkast blijkt interessant maar alles wordt goed bevonden. Dan weer in de auto een stukje niemandsland, de rivier over en dan Namibië in. Eerst wegenbelasting betalen, 18 euro dan formulieren invullen voor ons zelf. We moeten de route die we willen gaan doen opnoemen, dan een stempel in het paspoort, dan weer een ander kantoortje voor de auto maar ook hier geen stempel nodig. Wel weer een kijkje in de auto en aandacht voor de koelkast. Maar ook hier alles goed bevonden en we kunnen door. We zijn in Namibië!
De eerste camping is bij een wijnboer, mooie plek met wederom een zwembad. We gaan naar Fish river canyon een mooie kloof, we kunnen er niet wandelen het is er nu te heet. Het is een toeristische plek en er zijn veel bussen met toeristen vooral Duitsers. We overnachten bij een farm guesthouse. De eigenaars , Wally en Meissie, hebben veel te vertellen en houden ons de hele avond gezelschap, we eten apfel strudel en ook die smaakt bij 40 graden. Wally een ingenieur heeft alles self supporting gemaakt en legt Aad uit hoe de hele elektriciteitsvoorziening werkt met de windmolens, zonnepanelen, gel accu’s en hoe je airco moet bouwen. Hij hield niet op met uitleggen.
We rijden door Namibië, vooral eindeloze gravelwegen, we raken gewend aan het stof. Uiteindelijk zijn we in Sessriem, the place to be om de Sossusvlei te zien . Een grote camping en ook hier veel toeristen. We rijden vast naar Death vlei daar moeten we morgenvroeg zijn voor de zonsopgang. Het is goed dat we dat nu al even doen want het laatste stuk is mul zand. De heenweg gaat goed, de terugweg te weinig snelheid en we staan vast. Gelukkig komen er 10 auto's met italianen achter ons aan. Deze hebben veel woorden en gebaren maar dat maakt ons niet uit, in een mum van tijd hebben ze ons er uit getrokken. Nog wat meer spanning uit de banden en we kunnen zelf weer verder. De volgende morgen om half 5 opstaan om als eerste door de poort te gaan en het zelfde stuk weer te rijden. We klimmen de duin genaamd Big Daddy op om de prachtige zonsopgang te zien, een schitterend lijnenspel met zon en schaduw. Terug door het zand loopt de auto nu vlekkeloos.
We rijden verder via Solitaire met de lekkerste appeltaart ooit naar Abibas. We staan op een camping bij een farm. Deze farm heeft 3200 hectare km met zebra’s en koeien. We maken er een flinke wandeling en hebben een prachtig uitzicht over de vallei. Het heeft hier vorige maand flink geregend dus alles is groen.
Dan een lange weg naar Swakopmund aan de kust. Het is er frisjes, 20 graden maar wel even fijn. Het is een Duitse kolonie stad dus s’avonds gegeten bij de biergarten met schnitzels die zoals het hoort in Duitsland , groter zijn als je bord.
We doen boodschappen, het is er erg druk. Iedereen doet boodschappen voor kerst, zelfs het begrip black Friday kennen ze hier. In een outdoorzaak hebben ze Weber bbq’s. Het komt allemaal wat onwerkelijk over en ik moet mijn beeld van Afrika voor als nog bijstellen.
Na een paar dagen rust in Swakopmund via Uis naar Kamanjab. Onderweg veranderd het landschap, wat meer bomen en zo nu en dan een dorpje met inheemse bevolking. Elk dorpje heeft ook een winkeltje, de outlet store, humor. In Kamanjab staan we op een camping van een Belgisch stel. Hier hoeven de mensen die met hun eigen auto komen en een overland reis maken niet te betalen voor de overnachting, wel graag eten in het restaurant. Er wordt een foto van ons en onze auto gemaakt en daarna vereeuwigd in het grote plakboek.
We doen hier een excursie naar een traditioneel dorp van een Himba stam. We ontmoeten Yoemo het stamhoofd en Esther de gids die ons alle tradities uitlegt van het dorp. Er wonen 16 vrouwen en 4 mannen. Yoema heeft 6 vrouwen en is er druk mee om het overzicht te bewaren. Zo leerden we veel over hun gebruiken, hun religie en de bouw van hun hut. Aad was al weer in de weer om met zand , water en stront de houten palen te bekleden. Morgen naar Etosha national park om de big five te spotten.
Groeten uit Namibië, Aad en Henny
P.S. de lezersvraag van vorige keer, is nog niet goed beantwoord. Een antwoord was;, met de schop uitgraven. Helaas komt de potkrik dan niet hoog genoeg.
-
28 November 2018 - 16:45
Dorothy:
Hoi Aad, heb jij de auto eerst met de lier van de grond getrokken om de krik eronder te kunnen plaatsen? -
28 November 2018 - 16:47
Dorothy:
Heel erg leuk om jullie verhalen te lezen. Graag een foto van jullie met de auto.
-
02 December 2018 - 09:44
Grietje:
Heel leuk dat jullie op deze manier jullie ervaringen delen. Zo leren wij Afrika ook een beetje kennen. Heel veel plezier verder!!! -
05 December 2018 - 07:36
Bennie Hagedoorn :
Super leuke ervaringen dus de groetjes uit hardenberg -
07 December 2018 - 05:47
Kitty:
FANTASTISCH wat een verhaal. En door met het volgende! Wat een mooie herinneringen maken jullie. Pas goed op jullie zelf. -
07 December 2018 - 08:52
Miranda Pasandideh-Roffel:
Hoi Aad en Henny,
Wat leuk om te lezen hoe jullie Afrika beleven. Ben benieuwd waar jullie terecht gaan komen nog en wat jullie meer gaan beleven.
Geniet ervan!
Groet, Miranda (werkzaam bij vanboeijen ;)) -
09 December 2018 - 10:02
Alex:
Geweldig om jullie zo gelukkig te zien, geniet ervan en ga zo door.
groetjes Alex -
13 December 2018 - 13:33
Marjolein:
Hoi Henny (en Aad),
Wat fijn dat ik zo nog jullie reisverhalen kan volgen! Jammer dat ik je niet meer gezien heb bij mijn afscheid en dat ik je niet meer gesproken heb. Ik wens jullie heel veel plezier! Nog bedankt voor je ontzettend lieve kaartje!
Geniet ervan!
Liefs Marjolein -
20 December 2018 - 09:48
Betsie Tieman:
Hallo Hennie en Aad
Wat een super mooie foto`s en wat ontzettend onwerkelijk mooi is het daar. Puur genieten. Doen hoor!
En wat hebben jullie al veel ondernomen in korte tijd, ik reis wel een beetje mee zo en geniet daar ook van op mijn eigen manier. Ben trots op je Hennie!
Verder nog een heel goede reis samen, en gezond terug.
Liefs Betsie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
