De weg naar de zon

De weg naar de zon,

Na een paar dagen rust in Bariloche werd het weer tijd voor aktie. Een trekking van 5 dagen in het nationaal park Nahual Huapi. Eerst nog even snel boodschappen doen. In de supermarkt is een winkelbediende bezig de vloer te dweilen. En wie komt daar aan?
Blonde vrouw met rugzak op, mandje in de ene hand, envelop met CD`s, om op te sturen naar Nederland, in de andere hand. Met de blik op het brood gericht sneldde zij door de winkel. Op slapstick achtige manier zeilde zij onderuit, gleed door, wanhopig proberend de CD's te redden, eindigde zij tenslotte voor de voeten van de winkelbediende. Deze trok wit weg. Aad en de Jefe (chef) snelden toe. De winkelbediende kreeg een flinke uitbrander van de Jefe en verdween met de staart tussen de benen. Aad probeerde Henny op de gladde vloer weer tot stand te brengen( weer een nieuwe techniek bedacht). De Jefe week niet meer van onze zijde totdat wij veilig de supermarkt verlaten hadden en wij verder konden gaan met onze trekking.
De trekking; eerst een stukje met de bus en dan zelf verder lopen. Van 1000 meter omhoog naar 1800 meter in een mooie omgeving met veel groen en bloemen. Vooral lupinen. (zie foto). Uiteindelijk komen we bij de berghut aan. Er is wel plaats om te slapen maar wij zetten onze tent op.'s Nachts konden we dan eindelijk kennis maken met de beruchte patagonische wind. Windkracht 10 gierde over onze tent. Klapperende tentdoeken en haringen die het begaven heeft het gevolg dat Aad zijn warme slaapzak moest verlaten om weer en wind te trotseren, de haringen te herstellen, nog wat touwtjes te spannen en het tentdoek met stenen te verzwaren.
De volgende dag bleef de regen en de wind aanhouden. Wij vermaakten ons in de berghut met lekker eten en Stef de Belg met zijn sterke verhalen. Aan het eind van de middag klaarde het weer wat op maar de weersvooruitzichten bleven erg wisselvallig zodat wij besloten om terug te keren naar Bariloche.
Bariloche zelf ligt mooi gelegen tussen de meren en aan de rand van het Andes gebergte(foto). We hebben 2 dagen een auto gehuurd om deze omgeving droog en gemakkelijk te ontdekken.
Na weer een lange nacht in de bus arriveerden we in Mendoza in het noorden van Argentinie. Mendoza ligt in de grootste wijnproducerende regio van Argentinie, waar de druiven groeien in de schaduw van de hoogste berg van Zuid Amerika de Aconcagua (6960 m.), die we deze keer niet beklommen hebben. Het was warm in Mendoza (39 graden) waar we erg aan moesten wennen. De eerste dagen kwamen we dan ook niet verder dan het zwembad en de koelkast. Toen werd het weer tijd voor een excursie. Een wijntoer. Een dagje wijnproeven in verschillende wijnhuizen en uitleg over hoe wijn wordt gemaakt. En hier hebben we vooral de kunde en de kunst van het wijndrinken geleerd. We eindigden in een chocoladefabriek, niet interresant maar wel erg lekker.
Voor wat meer aktie zijn we nog een dagje wezen raften op de rio Mendoza.Een rivier van 140 km met alle moeilijkheidsgraden ( 1-6) van wildwater. 5 beginners en de meer ervaren Aad werden onder leiding van Eduardo geinstrueerd . Allerlei bevelen in spaans- engels moesten zo snel mogelijk worden uitgevoerd. Daarna werden we 30 km verderop gedropd waarna het avontuur kon beginnen.Veel water en stroomversnellingen leverden een prachtige trip op. Iedereen bleef in de boot behalve..... jawel Aad
... was even aan het relaxen ..en plons.
Met man en macht werd hij gered door de rest.
Omdat we het wel gehad hadden met die lange busreizen, vliegen we dit keer naar Iguazu. Dit ligt in het noordoosten van Argentinië op de grens met Brazilië en Paraquay. De Iguazu watervallen zijn een van de meest indrukwekkende bezienswaardigheden van de wereld. (vinden de Argentijnen). In elk geval zijn ze 2,7 km. breed en vallen ze 60 meter naar beneden. Op sommige plaatsen valt er 1750 m3 water per seconde. De watervallen zijn vanuit Argentinië en vanuit Brazilië te bekijken.Ze horen bij een nationaal park wat 230.000 ha groot is. Wij deden eerst de Argentijnse kant. Er zijn wandelpaden en bruggen aangelegd om zo dicht mogelijk bij de watervallen te komen. Je staat als het ware bovenin de waterval. Met donderend geweld stort het water naar beneden. Door het stuifwater zijn we snel nat wat niet erg is want ook hier is het weer erg warm.
Vanuit de Braziliaanse kant kun je niet zo dicht bij de watervallen komen maar krijg je van afstand meer een panorama overzicht. Hier zijn we ook nog naar een vogelpark geweest waar we veel vogels konden zien die in het park leven.(foto).
Na al dit gereis werd het tijd voor ontspanning. En waar kun je dit het beste doen? Juist op het strand van Brazilië! Zon, zee en zand lag op ons te wachten. Het was goed vertoeven op Isla Catharina. Op het strand van Barro da Lagoa was het een en al vertier. Beachvolleybal, aerobics, beachsoccer en verkopers met petten, brillen, jurkjes, ijs, pinda`s en wat niet al. Dit alles op z`n Braziliaans, tranquile,tranquile. Behalve s'avonds: de beachsoccer competitie. Hier werd alle loomheid van de dag in en vooral rondom het veld van zich af gegooid. Het is ons nu duidelijk waar de Braziliaanse spitsen worden gekweekt.
Van Barro da Lagoa is het nog 1400 km. naar Buenos Aires. Vanaf hier zakken we af langs de kust naar het zuiden. Eerst naar Torres. Weer een mooie badplaats en ook hier weer de mobiele Miss Etam (foto).
Verder langs een prachtige kustweg naar Uruguay waar we in het rustige en nog niet door toeristen ontdekte plaatsje Puente del Diablo aankwamen. Hier geen vertier op het strand maar hardwerkende vissers. (foto).
Weer verder trekkend naar het zuiden via Paloma naar Puente del Este vlakbij Montevideo waar de jetset van Uruguay en Argentinie zich ophoudt. Hier genieten we nog even van de laatste zonnestralen voordat we via Montevideo naar Buenos Aires gaan. Hier eindigen we onze reis volgende week.