Bolivia tot slot, Chili begint
Door: Aad en Henny
Blijf op de hoogte en volg henny
17 November 2005 | Chili, La Serena
Na de inspannende beklimming van de Huayna Potosi hebben we een paar lekkere rustdagen gehad in La Paz. Een goed hotel met kabel TV. Daarna werd het wel weer tijd om wat te doen.
Er zijn drie mooie trektochten (oude Inca trails) van La Paz naar de Yungas (nevelwoud). Wij besloten de middelzwaarste te doen, zonder gids en met volledige bepakking (tent, kookspullen en eten voor drie dagen). Deze tocht was volgens de beschrijving ALLEEN MAAR OMLAAG.
Via Villa Fatima, waar vandaan de bussen naar Coroico (ons eindpunt) vertrekken, gaan wij met de taxi door de` Tranca´ een politie controle punt, die aan de rand van elk Boliviaans dorp te vinden is. Hier werden we opgehouden omdat de chauffeur zijn papieren niet in orde had. Na veel gevloek, gescheld en heen en weer geloop van hem konden we na een half uur weer verder. Wij hebben veel nieuwe spaanse woorden geleerd.
Tijdens de stop werden we weer bestormd door de Aymara vrouwen die al hun koopwaar probeerden te verkopen. Ook liep er, een op een pastoor gelijkend, iemand die de voertuigen op verzoek zegende. Dit omdat de weg na Coroico bekend staat als de meest gevaarlijke weg ter wereld. (Haarspeldbochten en diepe afgronden). Gelukkig konden wij na 10 kilometer uitstappen om te beginnen op 4700 meter aan onze trektocht. Eerst stijgen naar 4900 meter ( in Bolivia is nooit iets alleen maar naar beneden) en dan omlaag langs de geplaveide paden met stenen. (zie foto).
Vanaf 3200 meter begint dan de vochtige Yungas (zie foto). Het is in drie dagen een geweldige afwisseling van natuur en klimaat. Van kale bergen naar het vochtige groene nevelwoud.
De tweede dag was een lange dag van 10 uur lopen omdat we graag in de tuin van een Japanner wilden kamperen. Hij ,Tamiji Hanamura, was al zeker 90 jaar oud. Hij was in 1947 per schip vertrokken vanuit Osaka om uiteindelijk in 1949 boven op een berg in Bolivia te eindigen om daar zijn wereld en tuin te creeëren. Aad heeft 2x zijn hele levensverhaal (´s avonds en ´s morgens) moeten aanhoren compleet met atlassen, gastenboeken en foto´s. Dit duurde uren! Hele mooie poortjes had hij in zijn tuin gemaakt. Hij had het helaas op zijn hoogte gemaakt en aangezien hij inmiddels in 90 graden liep met zijn rug moesten ook wij met de neus op de grond rondlopen!
De derde dag kwamen wij in Coroico aan waar een hotel met een zwembad op ons wachtte en een heerlijk zonnetje.Tijd voor een rustdag.
De volgende dag hadden we geen andere keus dan de gevaarlijkste weg ter wereld te nemen, omhoog terug naar La Paz. Er was in elke haarspeldbocht een soort vluchtstrookje gemaakt van 5 meter voor het verkeer wat van boven kwam. De regel is: in de haarspeldbocht schiet de auto van boven naar de vluchtstrook en de bus passeert binnendoor, het gaat altijd net goed. Deze weg viel ons erg mee in vergelijking met wat we al hadden meegemaakt.
In La Paz genoten we weer van ons hotel met kabel TV.
Via het zonnige Sucre in het zuiden van Bolivia naar Potosi. Deze plaats staat bekend om zijn zilvermijnen, iets wat je gezien moet hebben. Vooral omdat je kunt kennis maken met de mijnwerkers en hun werkmethoden. Deze is heel eenvoudig, 12 gaten boren van 1 meter met een drilboor van 60 kilo (Aad kon deze niet tillen) dan dynamiet staven erin en een lont met ontsteking eraan koppelen. De mijnwerker gaat al lachend en ons verzekerend dat het wel 5 minuten kon duren voordat de eerste ontploft aan de gang met een aansteker. (zie foto). Onze groep van 8 toeristen ging snel een hoekje om en ontving van de gids een groot stuk roze w.c. papier wat geacht werd in de oren te stoppen om het geluid te dempen.
De twee mijnwerkers passeerden ons en gingen verder op zitten (????????????).
Het duurde maar even en we wisten waarom. Knallen zo luid waardoor het w.c. papier weer uit onze oren sprong.
Henny was zo naief om te denken dat er in de zilvermijnen alleen maar zilver glinsterde maar helaas het was alleen maar stof wat er te zien was.
De omstandigheden waaronder de mijnwerkers moeten werken zijn wel erbarmelijk. Veel stof en weinig veiligheidsmaatregelen. Tien tot vijftien jaar kunnen mannen in de mijnen werken. Daarna krijgen ze een klein pensioentje en een vroeg overlijden is verzekerd.
Van Potosi naar Uyuni, voor ons de laatste plaats in Bolivia. Hier hebben we een tour uitgezocht van drie dagen over het grootste en hoogste zoutmeer ter wereld en de Atacama woestijn met zijn gekleurde bergen en meren.
We maken de tour in een Toyota Landcruiser met nog 4 andere toeristen en een gids/chauffeur. Er wordt nog volop gewerkt op het zoutmeer. Het zout wordt afgegraven en verwerkt als keuken zout. Lopend op het zoutmeer is het net als of je op de sneeuw loopt, het knispert net zo onder je voeten. Midden in het zoutmeer is een eiland. Isla Pescado (viseiland) Dit staat vol met cactussen (zie foto).
De eerste nacht overnachten we in een zouthotel. Het hele hotel is gebouwd van zoutblokken. Alles binnen is ook van zout. Stoelen, gelukkig wel met kussens erin, en ook het bed, wel met matras, is van zout. We hebben er pittig geslapen.
De volgende dag verlieten we het zoutmeer en reden we de woestijn in. De vering van de Landcruiser werd nu echt getest evenals onze eigen schokdemping........
We reden langs een aantal gekleurde meren (op 4000 m) die tot onze verbazing bezet waren door flamingo´s. Na de condors en de lama´s stortte Henny zich wederom op het fotograferen. Ook nu is weer de 100 gehaald. (zie foto).
Op dag drie werden we over de grens gezet in Chili. Daar wachtte ons een ander busje op en werden we naar San Pedro gebracht. In San Pedro waren grondige grensformaliteiten. Onze eerste stap op Chileense grond was in een ontsmettingsbak. De tweede stap was richting een grommende douanebeamte die met tegenzin een stempel zette in onze paspoorten en ons vervolgens met zijn vinger verwees naar een mevrouw die onze rugzakken controleerde op etenswaren en cocobladeren , die we natuurlijk al op hadden. Welkom in Chili!
San Pedro is een leuk klein dorpje; de prijzen 5x zo hoog als wat we gewend waren, heet en droog, en elke middag van 16.00 uur tot 20.00 uur WINDKRACHT 6 met veel stof, heugelijk feit: Henny`s verjaardag, ze werd mooi in de bloemen gezet (zie foto).
Hasta Luego
Er zijn drie mooie trektochten (oude Inca trails) van La Paz naar de Yungas (nevelwoud). Wij besloten de middelzwaarste te doen, zonder gids en met volledige bepakking (tent, kookspullen en eten voor drie dagen). Deze tocht was volgens de beschrijving ALLEEN MAAR OMLAAG.
Via Villa Fatima, waar vandaan de bussen naar Coroico (ons eindpunt) vertrekken, gaan wij met de taxi door de` Tranca´ een politie controle punt, die aan de rand van elk Boliviaans dorp te vinden is. Hier werden we opgehouden omdat de chauffeur zijn papieren niet in orde had. Na veel gevloek, gescheld en heen en weer geloop van hem konden we na een half uur weer verder. Wij hebben veel nieuwe spaanse woorden geleerd.
Tijdens de stop werden we weer bestormd door de Aymara vrouwen die al hun koopwaar probeerden te verkopen. Ook liep er, een op een pastoor gelijkend, iemand die de voertuigen op verzoek zegende. Dit omdat de weg na Coroico bekend staat als de meest gevaarlijke weg ter wereld. (Haarspeldbochten en diepe afgronden). Gelukkig konden wij na 10 kilometer uitstappen om te beginnen op 4700 meter aan onze trektocht. Eerst stijgen naar 4900 meter ( in Bolivia is nooit iets alleen maar naar beneden) en dan omlaag langs de geplaveide paden met stenen. (zie foto).
Vanaf 3200 meter begint dan de vochtige Yungas (zie foto). Het is in drie dagen een geweldige afwisseling van natuur en klimaat. Van kale bergen naar het vochtige groene nevelwoud.
De tweede dag was een lange dag van 10 uur lopen omdat we graag in de tuin van een Japanner wilden kamperen. Hij ,Tamiji Hanamura, was al zeker 90 jaar oud. Hij was in 1947 per schip vertrokken vanuit Osaka om uiteindelijk in 1949 boven op een berg in Bolivia te eindigen om daar zijn wereld en tuin te creeëren. Aad heeft 2x zijn hele levensverhaal (´s avonds en ´s morgens) moeten aanhoren compleet met atlassen, gastenboeken en foto´s. Dit duurde uren! Hele mooie poortjes had hij in zijn tuin gemaakt. Hij had het helaas op zijn hoogte gemaakt en aangezien hij inmiddels in 90 graden liep met zijn rug moesten ook wij met de neus op de grond rondlopen!
De derde dag kwamen wij in Coroico aan waar een hotel met een zwembad op ons wachtte en een heerlijk zonnetje.Tijd voor een rustdag.
De volgende dag hadden we geen andere keus dan de gevaarlijkste weg ter wereld te nemen, omhoog terug naar La Paz. Er was in elke haarspeldbocht een soort vluchtstrookje gemaakt van 5 meter voor het verkeer wat van boven kwam. De regel is: in de haarspeldbocht schiet de auto van boven naar de vluchtstrook en de bus passeert binnendoor, het gaat altijd net goed. Deze weg viel ons erg mee in vergelijking met wat we al hadden meegemaakt.
In La Paz genoten we weer van ons hotel met kabel TV.
Via het zonnige Sucre in het zuiden van Bolivia naar Potosi. Deze plaats staat bekend om zijn zilvermijnen, iets wat je gezien moet hebben. Vooral omdat je kunt kennis maken met de mijnwerkers en hun werkmethoden. Deze is heel eenvoudig, 12 gaten boren van 1 meter met een drilboor van 60 kilo (Aad kon deze niet tillen) dan dynamiet staven erin en een lont met ontsteking eraan koppelen. De mijnwerker gaat al lachend en ons verzekerend dat het wel 5 minuten kon duren voordat de eerste ontploft aan de gang met een aansteker. (zie foto). Onze groep van 8 toeristen ging snel een hoekje om en ontving van de gids een groot stuk roze w.c. papier wat geacht werd in de oren te stoppen om het geluid te dempen.
De twee mijnwerkers passeerden ons en gingen verder op zitten (????????????).
Het duurde maar even en we wisten waarom. Knallen zo luid waardoor het w.c. papier weer uit onze oren sprong.
Henny was zo naief om te denken dat er in de zilvermijnen alleen maar zilver glinsterde maar helaas het was alleen maar stof wat er te zien was.
De omstandigheden waaronder de mijnwerkers moeten werken zijn wel erbarmelijk. Veel stof en weinig veiligheidsmaatregelen. Tien tot vijftien jaar kunnen mannen in de mijnen werken. Daarna krijgen ze een klein pensioentje en een vroeg overlijden is verzekerd.
Van Potosi naar Uyuni, voor ons de laatste plaats in Bolivia. Hier hebben we een tour uitgezocht van drie dagen over het grootste en hoogste zoutmeer ter wereld en de Atacama woestijn met zijn gekleurde bergen en meren.
We maken de tour in een Toyota Landcruiser met nog 4 andere toeristen en een gids/chauffeur. Er wordt nog volop gewerkt op het zoutmeer. Het zout wordt afgegraven en verwerkt als keuken zout. Lopend op het zoutmeer is het net als of je op de sneeuw loopt, het knispert net zo onder je voeten. Midden in het zoutmeer is een eiland. Isla Pescado (viseiland) Dit staat vol met cactussen (zie foto).
De eerste nacht overnachten we in een zouthotel. Het hele hotel is gebouwd van zoutblokken. Alles binnen is ook van zout. Stoelen, gelukkig wel met kussens erin, en ook het bed, wel met matras, is van zout. We hebben er pittig geslapen.
De volgende dag verlieten we het zoutmeer en reden we de woestijn in. De vering van de Landcruiser werd nu echt getest evenals onze eigen schokdemping........
We reden langs een aantal gekleurde meren (op 4000 m) die tot onze verbazing bezet waren door flamingo´s. Na de condors en de lama´s stortte Henny zich wederom op het fotograferen. Ook nu is weer de 100 gehaald. (zie foto).
Op dag drie werden we over de grens gezet in Chili. Daar wachtte ons een ander busje op en werden we naar San Pedro gebracht. In San Pedro waren grondige grensformaliteiten. Onze eerste stap op Chileense grond was in een ontsmettingsbak. De tweede stap was richting een grommende douanebeamte die met tegenzin een stempel zette in onze paspoorten en ons vervolgens met zijn vinger verwees naar een mevrouw die onze rugzakken controleerde op etenswaren en cocobladeren , die we natuurlijk al op hadden. Welkom in Chili!
San Pedro is een leuk klein dorpje; de prijzen 5x zo hoog als wat we gewend waren, heet en droog, en elke middag van 16.00 uur tot 20.00 uur WINDKRACHT 6 met veel stof, heugelijk feit: Henny`s verjaardag, ze werd mooi in de bloemen gezet (zie foto).
Hasta Luego
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
