Reizen is onderweg zijn

Hallo allemaal,
We verlieten jullie van Peru naar Bolivia.
Onderweg van Puno (Peru) naar Copacabana (Bolivia) maak je het nodige mee. De plaatselijke bus wordt volgeladen met spullen en mensen. Het is de gewoonte hier dat als je eenmaal een staanplaats hebt je nooit meer doorschuift naar achteren. Dat levert mooie taferelen op als een wat gezette Boliviaanse dame met een vracht marktwaar op haar rug naar achteren moet doorschuiven met de nodige lichaamstaal van een ieder die aan de kant moet.
We komen aan bij de grens. Iedereen moet uit de bus. Naar het douane kantoortje daar een stempel in het paspoort en dan zijn we Peru uit. 100 meter lopen, daar weer een douane kantoortje en weer een stempel in het paspoort en zijn we officieel in Bolivia. Dan weer in de bus en verder naar Copacabana.Onderweg kwamen we weer iets bijzonders tegen. Een busje met bovenop een imperiaal waar 5 verbaasde schapen waren vastgebonden met 2 fietsen en 3 zakken rijst. Bergop passeerde die steeds onze bus, bergaf gingen wij weer voorbij. Tijdens een stop was er een Toyota Landcruiser ( in Nederland goed voor 1 chauffeur en 8 personen) Wij even tellen hier en jawel 22 personen zaten erin, gestapeld en wel.
Van Copacabana naar Sorata is geen rechtstreekse verbinding. Ergens in een vaag dorpje ( 6 huizen en een winkeltje) moesten we overstappen. We stonden midden op de vlakte (altiplano) en het waaide erg hard. Er was geen mens te zien behalve een broodjes verkoper meneer die elke bus aanhield om zijn waar te verkopen. Hij verzekerde ons dat de bus naar Sorata wel zou komen. Natuurlijk komt er altijd een bus de vraag is alleen wanneer. Er waren ons al twee bussen hard voorbij gereden. Onze blikken naar de broodjes verkoper meneer werden steeds onvriendelijker zodat hij aan de andere kant van de weg ging staan. Eindelijk rillend van de kou stopte er een bus met het bordje Sorata voorop. Er waren nog twee plaatsen vrij dus Henny voorin ,want die wordt altijd misselijk in de bus, en Aad met de kop tegen het plafond achterin tussen 4 Bolivianen geperst. Alles wat we tot nu toe hadden meegemaakt met bussen viel in het niets bij deze tocht van 37 kilometer naar Sorata. Na 10 kilometer asfalt begon de afdaling van 4200 meter naar 2850 meter over een bergpad vol modder en zo smal dat een tegenligger veel problemen veroorzaakt. De bochten gingen verbazingwekkend steeds goed. Er was maar 1 manier om dit te doorstaan: loslaten van je angst en 100% vertrouwen in de chauffeur.( Henny had haar zakje al gereed maar dat was deze keer niet nodig). 3,5 uur later arriveerden we in het prachtige plaatsje Sorata het trekking paradijs van Bolivia. We nestelden ons in het Residential Sorata. Een prachtig ouderwets casa (huis) gebouwd door de familie Gunter in 1895 (een rubberbaron uit Duitsland) Nu omgebouwd tot een hotel met een prachtige ambiance. Hier konden we wel een tijdje blijven zeker nadat we de prijzen hadden bekeken. Hotel, ontbijt, 4 gangen lunch en 4 gangen diner kostte totaal 8 euro per persoon!
Vanuit hier zouden we een van de beroemste trektochten ter wereld gaan maken. De Illampu trekking. Een trekking van 7 dagen over 3 passen van 4000 meter en 1 van 5000 meter. Totaal 106 kilometer lopen.
Voor 105 dollar huurden we een alleen spaans sprekende gids die ook voor ons ging koken en een muilezel die onze rugzak ging dragen. Dan moesten er nog boodschappen gedaan worden. De gids nam ons mee naar een winkeltje om eten te kopen voor 7 dagen. Van alles ging in een grote zak: spagetti, rijst, aardappelpuree, vis en vlees in blik, poedermelk en iets wat lijkt op brinta. Dan nog naar de markt voor groenten en brood. Voor 40 euro zijn we klaar.

De trekking:
Buiten het dorp stond Abraam onze gids met zijn muilezel klaar. We dachten dat het een muilezel was maar het was een paard! Alles werd er op geladen en dan op weg. De eerste dag is alleen maar omhoog lopen door dorpjes en aardappelvelden. De aardappels staan fleurig in bloei. Aan het eind van de middag komen we aan in het dorp van Abraam. Zijn hele familie staat ons al op te wachten. Zijn vrouw Ermina en 3 kinderen Maria, Claudio en Baliero. (zie foto) Zijn vrouw kookt het eten voor ons en wij doen ondertussen spelletjes met de kinderen.
De volgende dag heeft moeders de pap alweer op tijd klaar voor ons. We worden door de familie uitgezwaaid en lopen weer verder omhoog. Abraam neemt nog een paard mee die nog moet leren om spullen te dragen. We moeten een pas over van 4600 meter. Onderweg geen dorpjes meer maar lama´s en lama´s. Smiddags krijgen we een geweldige regen en onweersbui op ons hoofd. We lopen 3 uur in de regen. Het humeur daalt. Als we bij de overnachtingsplaats aankomen is het droog en gaat zelfs de zon schijnen. Binnen 10 minuten is alles weer droog en gaat het met het humeur ook meteen weer beter.
Dag 3. Aad wordt wakker met een rommelende buik en na de pap moet hij rennen voor zijn ochtend toilet achter de rotsen en dit herhaalt zich nog een paar keer. Hij voelt zich verder wel fit dus gaan we verder. Weer omhoog een pas over van 4400 meter. Er is nog 1 dorpje waar we brood en bananen kopen. De overnachtingsplaats is bij een waterval en lama´s. Aad krijgt weer praatjes dus die is weer fit.
Dag 4 en 5 zijn mooie wandeldagen. Veel natuur en lama´s. Op dag 5 moeten we een pas over van 5000 meter. Hier lag nog een beetje sneeuw. Om ons heen nog hogere bergen met veel sneeuw. Het ziet er mooi uit. Helaas kunnen we hier niet lang blijven. Over de pas zitten we namelijk in een andere provincie waar de mensen niet altijd even vriendelijk zijn tegen toeristen. Soms blokkeren ze het pad en moet je betalen om weer verder te kunnen. Als je niet betaald nemen ze je rugzak mee. We zijn hier aan het eind van de middag en er is geen mens te zien. Die zitten allemaal al in hun huisje en zien ons niet lopen. We overnachten een eind van het dorp op 4500 meter en dat is best koud. Om ook de mensen s´morgens vroeg te ontlopen staan we vroeg op. Om 04.00 uur lopen we alweer. Het is volle maan en er zijn veel sterren. Genoeg licht dus om te lopen. We gaan in een flink tempo. We zien de zon opkomen en dat geeft een prachtig licht op de besneeuwde bergen. Na een paar uur lopen zijn we de provincie weer uit en kunnen we rustig onze chocola opeten. Geen Bandito´s gezien.
De laatste dag is berg af naar Sorata. We lopen weer door dorpjes en akkerbouw. De zon schijnt heerlijk. Moe maar tevreden komen we weer in Sorata aan en worden we verwelkomd in onze Recidentia.
Na een uitrustdag weer in de bus. We moeten dezelfde 37 kilometer weer terug, gelukkig nu berg op, en dan naar La Paz. We hebben hier een hotel met kabel TV en het eerste wat we hier zien is PSV tegen AC Milan. Vanuit La Paz valt er weer veel te ondernemen. Aangezien we in een uitmuntende conditie zijn en goed geacclimatiseerd zijn tot 5000 meter besluiten we om de Huayna Potosi te beklimmen. Een berg van 6088 meter. We regelen de beklimming bij een reisburo samen met een Ierse, Mary en een Oostenrijker, Marcus. We krijgen daar onze uitrusting aangemeten. Wind en waterdichte jassen en broeken, klimschoenen en stijgijzers, pickel en touwen en heel belangrijk een slaapzak voor min 20 graden!
De volgende morgen gaan we het eerste stuk met een auto. Dan moeten we zelf nog 3 uur omhoog lopen naar het basis kamp op 5200 meter. Daar wordt de tent opgezet in de sneeuw en moeten we oefenen met de hele uitrusting aan. Er wordt vroeg gegeten.
Om 12.00 uur snachts worden we gewekt voor thee en ontbijt. Dan de hele uitrusting aan en op weg naar de top. Onze gids Nestor voorop dan Henny en dan Aad. We zitten met touwen aan elkaar vast. Dan de andere gids met Mary en Marcus. Na een uur lopen geeft Mary op. Marcus komt bij ons lopen. Het is zwaar en ademen wordt steeds moeilijker. Henny wil na elke 10 meter wel een pauze. Op 5900 meter is er een opstopping van deelnemers. (In het hoogseizoen gaan er elke dag wel 100 mensen de berg op). Er komt nu een heel stijl stuk. Ik (Henny) ben moe en krijg het koud van het wachten. Ik zie het niet zitten om nog verder te gaan. Ik baal er van dat ik niet verder kan maar ben te moe om me er overheen te zetten. Ik wil terug en Aad gaat mee (samen uit, samen thuis zegt hij). We gaan met een andere gids naar beneden en Marcus gaat door. Lopend naar beneden zien we de zon opkomen. Om 7.00 uur zijn we weer bij de tent. 5.00 uur omhoog gelopen in 1 uur weer naar beneden. We slapen heerlijk tot 10.00 uur. We wachten tot Marcus terug is. Hij heeft de top wel gehaald en eten dan wat. Dan de tent inpakken en weer naar beneden lopen. Daar staat de auto weer voor ons klaar om ons naar La Paz te brengen.
Tot zover onze sportieve prestaties soms zit het mee soms zit het tegen.