Ons huis is nu waar de rugzak is.

Ja, waar zullen we nu eens beginnen met ons eerste verslag; de vliegreis, waar zijn we nu, de Delhi Belly of ons ATM avontuur?
Omdat Henny van de structuur is beginnen we bij het begin. Onze buurman Freddy reed op 1 sept. zijn auto om 05.00 uur s'ochtends voor om ons naar het station van Hardenberg te brengen. Freddy zou daarna meteen aan het werk gaan, we vragen ons af of dat gelukt is.
De treinreis en verdere vluchten verliepen punctueel over een afstand van 6500 km. Het enige bijzondere was dat voordat we landen in Delhi [India] we geconfronteerd werden met een wettelijke maatregel van India; de insektenestrijding van het vliegtuig. Twee struise ietwat oudere, stewardessen van Austrian Airlines gewapend met twee grote bussen insekticiden in de hand gingen op commando en op volle snelheid van voor naar achteren door het vliegtuig. Er werd continue spuitend door hen geroepen dat het niet schadelijk voor ons zou zijn.Ja, ja.
Vrijdagmorgen vroeg landden we in Leh. Een strak blauwe lucht en de zon knalde ons tegemoet. Snel op zoek en gauw gevonden, een leuk guesthouse met een groentetuin die netter is onderhouden dan die van Henny.
Leh is de hoofdstad van Ladakh een deelstaat van India. Leh ligt op 3500 m. Hoewel Leh in India ligt is het hindoeisme ver te zoeken. Er wonen vooral boedisten en moslims. Veel Tibetanen die gevlucht zijn uit Tibet hebben hier ook hun plek gevonden. Leh is niet groot maar komt wel hectisch over door de constant toeterende auto's, politiemannen die op een fluitje blazen maar waarvoor??? en de verkoopmannetjes die je op alle mogelijke manieren iets willen verkopen. Het enige onverstoorbare zijn de loslopende koeien die tussen al het verkeer op zoek zijn naar iets groens. Toch wel echt India dus.
Ook echt India is de Delhi Belly, dit is een aanpassing van de darmflora aan de nieuwe omstandigheden. Aad heeft deze aan de lijve ondervonden maar noemt dit gewoon spuitpoep. Zijn record w.c. halen is weer verbeterd.
Naast rusten en aanpassen zijn we op zoek gegaan naar een paardeman met paarden. Deze hebben we nodig omdat we een trektocht willen maken. Omdat deze trektocht 20 dagen duurt, van Lamayaru naar Darcha, en we al ons eten moeten meenemen hebben we daar paarden voor nodig die dit voor ons gaan dragen. Er is een trekkingsbureau die dit wel voor ons wil regelen maar zegt op dat moment geen paarden te hebben. We worden verzocht de volgende dag terug te komen. Elke dag lopen we even binnen met dezelfde vraag ; " Do you have a horseman?" en elke dag hetzelfde antwoord :"Mayby tomorrow". Na vier dagen was er opeens Prem de contactpersoon van de paardemannen die zei: "Yes I have" De deal was snel gesloten. Zondag kunnen we gaan maar zaterdag moeten we nog eerst naar de markt om inkopen te doen. De ervaringen van deze tocht zullen we in ons volgend verslag beschrijven.
Voordat we weggingen vroegen velen ons wat we nu meenamen voor zo'n reis. De rugzak van Henny woog op Schiphol 11,1 kg en van Aad 13,8 kg.
De inhoud bestaat uit tent, slaapzakken en matrassen, kookspullen en kleding voor +30 graden tot -10 graden. Verder nog wat persoonlijke toiletspullen en dat is het dan. De bliste smartphone van Aad heeft hier geen bereik, de kleine leesbrilletjes zijn wel een succes.
Voor de komende maanden geldt ;
ons huis is daar waar de rugzak is.